مقصد همه ما نزد اوست......

بــــــــــــا دلِ تنگ به ســـوى تو سفر باید کرد

از ســـــــــــر خویش به بتخانه گذر باید کرد

پیــــــــر مـــا گفت: ز میخانه شفا باید جست

از شفـــــــــــا جستنِ هر خانه حذر باید کرد

آنکــــه از جلوه رخسار چو ماهت، پیش است

بى‏گمـــــــــــــــان معجزه شقِّ قمر باید کرد

گــــــــــــــر درِ میکـــده را پیر به عشاق گشود

پس از آن آرزوى فتــــــــــــح و ظفـر باید کرد

گـــــر دل از نشئه مى، دعوى سردارى داشت

به خــــــــود آییــد که احساس خطر باید کرد

مـــژده اى دوست که رندى سر خُم را بگشود

بـاده نــــــوشان لب از این مائده، تر باید کرد

در رهِ جستن آتشکـــــــــــــــده سر باید باخت

به جفـــــــــــا کارى او سینه، سپر باید کرد

ســـــر خُـــــــم باد سلامت که به دیدار رخش

مستِ ســــــــــــاغر زده را نیز خبر باید کرد

طــــرّه گیسوى دلدار به هر کوى و درى است

پس به هر کوى و در از شوق سفر باید کرد